Most Recent

Seo Services
ТОДОР ГЕОРГИЕВСКИ – ТЕДИ

Брези

ТОДОР ГЕОРГИЕВСКИ – ТЕДИ

Роден во Скопје 1935 година . Дипломирал 1961 година на Архитектонскиот факултет во Скопје, каде слободно цртање и акварел студирал кај проф. Љубомир Белогаски.

Живеел и работел во Скопје како архитект-проектант и активно се бавел со сликарство.
Член на ДЛУМ бил од 1986 година.
Почина во Скопје, ноември 2010 година.

Од  1981 до 2002 година остварил петСамостојни изложби во Скопје-Културно информативен центар (Центар за култура и информации), две  во Домот на армијата воСкопје, потоа во Врање во Изложбениот  салон при Домот на армијата и во Уметничката галерија во Струмица.

Од 1984 до 2002 година Учествувал на Групните изложби на Современ македонски акварел, Сликарство мал формат и Годишните изложби  на ДЛУМ.

Учесник е во работата на повеќе локални и меѓународни ликовни колонии во земјава и странство ( Дојрана- Гевгелија, Заедно-Маврово, Кичево, Никола Маринов - Бугарија)


РЕКОА...

Во своите староградски, скопски, крушевски и други мотиви кои архитектот Тодор Георгиевски со љубов ги слика, емотивно и верно, тивко и племенито, остварува запазени ликовни вредности. 

Вешто компонуван, со архитектонски цврст и стегнат цртеж, со слух за колористична хармоничност, тој успеал убедливо да им ја претстави  атмосверата на тие мотиви.

Затоа, покрај ликовното, тие имаат и свое документарно - фактографско значење.

 
Проф. Љубомир Белогаски



....... А кога ќе застанеме пред неговите слики, неминовно ѓе почуствуваме, како пред нашите очи растат брановите на разбранетото езеро, како светлината ги милува врвовите на стеблата, колку складни се облиците на старата македонска архитектура, каква интимност пружале старите градски и селски амбиенти. Можеби тогаш ќе почуствуваме носталгија по благородните, мирни и достоинствени македонски пејзажи. Можеби тогаш ќе посакаме и една ваза со расцутени трендафили, за да го освежиме тескобниот простор во кој живееме, создавајќи привид, дека сеуште другаруваме со убавините на природата. ................

 
Д-р Коста Балабанов
Историчар на уметноста

abvedit уторак, 10. децембар 2019.
“ Богат татко – Сиромашен татко“ од американскиот финансиски експерт и претприемач Роберт Киосаки

На што ги учат своите деца богатите луѓе, за разлика од сиромашните кои не го прават тоа, е тема на бестселерот со наслов „Богат татко – Сиромашен татко“ од американскиот финансиски експерт и претприемач Роберт Киосаки, кој целиот живот го поминал во финансиско-едукативно творештво.

Неговите книги постигнале неверојатен успех и се најпродавани на листите на „Волстрит журнал“, „Њујорк тајмс“ и „Ју-ес-еј тудеј“. Американецот со јапонско потекло не се родил во богато семејство. Неговите родители му припаѓале на средниот сталеж, па морале напорно да работат за да имаат пари.


Моментот кога „сиромашниот“ татко добил отказ на поодминати години го натерал Роберт интензивно и активно да ги анализира финансиските аспекти на општеството, а своите заклучоци, кои ги запишал во книгите што ги објавува, го освоиле светот. Книгата „Богат татко – Сиромашен татко“ се отвора со разговор меѓу коавторката Шерон Лехтер и нејзиниот син, кој ја поттикнал да се праша дали училиштата ги подготвуваат децата за реалниот свет.

Еве ги десетте правила на Роберт Киосаки кои се водич како да се стекнат богат дух и пари:

Клуч за успех е мрзливоста. Колку повеќе сте вклучени во она што го работите, толку помалку средства ќе заработите.

Ако сакате да бидете богати и среќни, не одете на училиште.

Најдете работа за да научите нешто, а не заради заработка.

Нема да се збогатите на работа, туку дома.

Ако работите за пари, му ја предавате својата моќ на вашиот работодавец. Ако вашите пари работат за вас, ја задржувате моќта и можете да ја контролирате.

Најчесто не напредуваат паметните, туку храбрите.

Талентот не е доволен, мора да научите да се продавате.

Постојано прашувајте се каде ве води вашата секојдневна активност.

Стравот, цинизмот, лошите навики и ароганцијата водат кон неуспех.

Критицизмот заслепува, а анализата ги отвора очите.

„Имав двајца татковци, богат и сиромашен, едниот беше врвно образован и интелигентен, а другиот немаше осмо одделение. И двајцата беа успешни, целиот живот вредно работеа и многу заработија. Но, едниот од нив секогаш имаше финансиски проблеми, а другиот стана еден од најбогатите луѓе на Хаваите. Едниот почина оставајќи десетици милиони долари, другиот зад себе остави неплатени сметки. И двајцата беа силни, харизматични и влијателни, и двајцата ме советуваа. Но нивните совети не беа исти. Силно веруваа во образованието, но не ми препорачаа ист тек на школувањето.“

„Да имав само еден татко, ќе морав да ги прифатам или отфрлам неговите совети. Тоа што имав двајца татковци кои ме советуваа, ми понуди избор меѓу две различни гледишта: гледиштето на богатиот и гледиштето на сиромавиот татко. Наместо едноставно да ги прифатам или отфрлам едните или другите совети, јас размислував, ги споредував, а потоа самиот одлучив“, открива Киосаки, чија приказна за сиромашниот татко се однесува на неговиот биолошки татко, а оној богатиот е таткото на неговиот најблизок пријател.

Роберт Киосаки не наследил економско царство од својот татко, туку самиот го создал. Тој основал училиште за финансии кога открил дека ужива во подучувањето, па се впуштил во едукативните води. Пред својот 50. роденден го продал едукативниот центар, заминал во пензија и преминал во бизниси со вложувања, нафта и злато, па ја основал „Кешфлоу технолоџис“, компанија која се занимава со издавање специјализирани книги.

Своето богатство Киосаки не го постигнал врз принципите на „сиромавиот татко“, односно според моделот кој порано се сметал за единствено исправен.

Класичниот пат на општо образование, работа во државна служба, потпирајќи се на сигурното работно место „до пензија“ со зборовите „молчи и работи“, според него, не е успешен модел во модерното време.

Богатиот татко ги учи децата дека сами треба да го пронајдат својот пат меѓу авторитетите и дека мора да тргнат во правецот кој го сметаат за правилен. За да го постигнат тоа, децата мора да размислуваат за своите квалитети, да откријат што им „лежи“ најдобро и да не трупаат само знаење, туку и снаодливост, како и разбирање на начинот на кој функционира светот денес. Богатиот татко би го советувал детето дека прво треба да го изгради бизнисот, а потоа да го проширува. Детето треба да постигне парите да работат за него, а не обратно.

abvedit среда, 4. децембар 2019.
Марина Мијаковска наградена со „Даница Ручигај“: Секогаш кога нè кршат треба да бидеме цврсти како коската

„Клучна инспиративна фигура ми е великанот на македонската книжевност, академик Анте Поповски, па затоа интертекстуално се повикувам на неговата поезија како љубов кон Македонија, меѓутоа низ еден женски пристап, низ своја женска перспектива“, изјави поетесата Марина Мијаковска, која ја доби плакетата „Даница Ручигај“ за стихозбирката „Коскена“. Наградата е доделена во рамки на книжевниот настан во ДПМ посветен на творештвото на македонските жени-писателки
„Стихозбирката ’Коскена’ во себе ја носи љубовта кон Македонија и македонската култура. Клучна инспиративна фигура ми е великанот на македонската книжевност, академик Анте Поповски, па затоа интертекстуално се повикувам на неговата поезија како љубов кон Македонија, меѓутоа низ еден женски пристап, низ своја женска перспектива. Идејата на ‘Коскена’ е дека секогаш кога нè кршат и го кршат нашиот идентитет треба да бидеме цврсти како коската“, изјави поетесата Марина Мијаковска, на која во Друштвото на писателите на Македонија ѝ беше врачена наградата „Даница Ручигај“ за 2019 година. Таа посочи дека ѝ е особено драго што нејзината стихозбирка „Коскена“, во издание на „Дијалог“ од Скопје, ја добива оваа награда востановена од ДПМ. „Оваа книга ја работев со многу голема љубов и сметам дека создавам женско писмо кое навистина остава книжевни траги. Драго ми е што оваа награда се доделува на жена авторка и е воедно награда за женско поетско писмо“, рече Мијаковска, на која ова ѝ е петта стихозбирка, а досега ги има добиено и Карамановата награда, „Бели мугри“ и Македонска книжевна авангарда. „Иако пишувам и други жанрови (проза и научни трудови) љубовта кон поезијата ми е прва љубов и затоа ми значат поетските награди. Поезијата е нешто што длабоко го носиме во нашиот его простор и во нашата душа…“, додаде Мијаковска која е и доктор по филолошки науки.
Свеченото врачување на плакетата „Даница Ручигај“ се случи во рамки на книжевниот настан во ДПМ, посветен на творештвото на македонските жени писателки „Македонско женско писмо: отворени прашања“ каде што на отворена трибина зборуваа професорите од Филолошкиот факултет Весна Мојсова-Чепишевска и Димитар Пандев.

„Сакам да се осврнам на женскиот поетски стимул во македонскиот 19 век, имајќи предвид две основни современи лингвистички теории, теоријата на стимул-реплика која во нашата средина ја промовира Блаже Конески, и теоријата за расчленување на комуникацискиот канал, особено на испраќачот на пораката што е особено популарна во маркетингот. Имајќи ги предвид овие теории јас им се навраќам на нашите први, условно кажано, поетеси кои сè уште го бараат својот статус во литературата, а тоа се ќерката на готвачот во кујната на владиката Калиник Арса Стрезова од која се испеани голем број песни за коишто може да се утврди дека во нив има авторски интервенции (бидејќи со компаративен пристап нив не можеме да ги најдеме во други литератури), потоа Дафина од Просеник на која особено внимание ѝ посветил Стефан Верковиќ, да ги имаме предвид Миладиновките и секако Дунава Тортеска, бабата која му пеела песни на Васил Икономов. Всушност од овие девојки, мајки, жени, баби го имаме оној поетски стимул што отпосле го издигнал македонскиот јазик на рамниште на литературен“, истакна професорот Пандев кој ги истражувал првите раскажувачки и пејачки, кои се и поетеси и авторки, а се непознати, како што е малку познато дека најголемите записи кои ги направиле и Шапкарев и Цепенков се всушност од жени. Тој воедно посочи и дека треба да се имаат предвид и оние жени кои го спасиле македонскиот јазик во последната етапа на црковно-народната борба спроти македонската револуција. „Тоа се оние песни кои ќе ги запише Васил Икономов и јасно ќе каже дека се од Западна Македонија. Овие песни можеме да кажеме дека се вечни и дека во нив го имаме македонскиот јазик во сета онаа убавина што е зачувана до ден денес, и во поетиката и во нарацијата. Бидејќи токму кај песните на Дафина од Просеник ја имаме појавата на слободниот стих што на времето на сите фолклористи им пречела, а во записите на Кузман Шапкарев имаме еден наддијалектен јазик, иако сите му префрлале дека лошо ги бележи дијалектите. Всушност тој бележел една повисока форма од која што израснува македонскиот литературен јазик“, додаде Пандев.


Како што посочи, пак, професорката Весна Мојсова-Чепишевска со овој настан намерата е да се проговори за некои моменти во т.н. македонско женско писмо. „Со Милица Радевска и Димитар Пандев сакавме да направиме мал пресек и да зборуваме за првите поетски стимули во 19 век, па потоа тука е и моето обраќање за првите три дами на модерната македонска поезија (Даница Ручигај, Евгенија Шуплиновска и Радмила Трифуновска) и тоа ќе се надоврзе на новите моменти во тоа женско писмо или писмото на авторките, поетесите во 21 век“, рече Мојсова-Чепишевска, посочувајќи дека оваа активност е нешто што како ДПМ сакаат подолго време да го работат. „Нашата цел е да направиме и антологии, прво прегледни, а потоа и тематски, така што ова е првата фаза во која најпрво ќе се собереме, ќе продискутираме и ќе си ги отвориме душите, затоа што мислам дека поголемиот број од македонските авторки во втората половина на 20 век немаат вистинско место во македонскиот книжевен канон. И тука е најголемата провокација зошто се решивме да ги отвориме овие средби“, додаде професорката. (Н.И.Т.)

vecer.press


abvedit уторак, 3. децембар 2019.
ПРА­ША­ЊЕ­ТО "ЧИ­ЈА СИ?" 40 ГО­ДИ­НИ ЧЕ­КА ОД­ГО­ВОР
slave





"Чи­ја си, чи­ја си, чи­ја си, и кој ти га­ли дол­ги ко­си..." Тој му­зич­ко-тек­сто­вен евер­грин ве­ќе со де­це­нии вла­дее со на­ша­та за­бав­на му­зи­ка. Се пее од кан­тав­то­рот, не­за­мен­ли­ви­от Сла­ве Ди­мит­ров, но се сви­ри и во но­ви аран­жма­ни. Ме­ѓу­тоа, ако по­че­то­кот се знае, сe уш­те не се гле­да кра­јот - од­го­во­рот. Чи­ја си?
Тоа е им­по­зан­тен, за­ше­ме­ту­вач­ки си­лен, не­о­до­лив спој на му­зи­ка и текст полн со тре­пе­ти и жар. И ни­кој кој ја слу­ша или пот­пев­ну­ва, не е ин­ди­фе­рен­тен, без емо­ции и се­ќа­ва­ња на неј­зи­но­то по­ја­ву­ва­ње. А таа му­зи­ка, сил­на ка­ко и збо­ро­ви­те, го на­те­раа Сла­ве Ди­мит­ров и сам да ја ис­пее, прв пат во 1971 го­ди­на на Скоп­ски­от фес­ти­вал. Ја ис­пеа ка­ко сe уш­те ни­кој друг, ос­вен, мо­же­би, со­ло-ви­о­ли­на­та.
Ав­тор на ле­ген­дар­ни­от текст за "Чи­ја си" е мо­јот со­у­че­ник Бла­гој Сте­фа­нов­ски - Бла­гој­че, еден од ге­не­ра­ци­ја­та ма­ту­ран­ти 1948-49 во Маш­ка­та гим­на­зи­ја "Цве­тан Ди­мов" во Скоп­је.
Има про­фе­сии во кои та­лен­ти­ра­ни­те до­а­ѓа­ат до полн из­раз, про­фе­сии поз­на­ти ка­ко неш­то "обич­но". Но има и так­ви, кои ка­ко да се под­затс­кри­е­ни, не кои не им обр­ну­ва­ме до­вол­но вни­ма­ние и во нив та­лен­ти­те си ос­та­ну­ва­ат во сен­ка. Так­ва е про­фе­си­ја­та да се пи­шу­ва­ат тек­сто­ви за за­бав­на му­зи­ка. Тие тек­сто­пис­ци тре­ба да се и му­зич­ки об­ра­зо­ва­ни, да ја поз­на­ва­ат му­зи­ка­та и да ги от­кри­ва­ат неј­зи­ни­те тај­ни жел­би и да ги чи­та­ат. Овие спо­соб­нос­ти ги има­ше Бла­гој­че. Тој уш­те во пр­ви­те кла­со­ви на гим­на­зи­ја­та го по­ка­жа сво­јот та­лент, учес­тву­вај­ќи во гим­на­зис­ки­от вес­ник (Бил­тен - Гим­на­зи­ја­лец). Об­ја­ву­ва­ше фељ­то­ни, пес­ни, ду­ри и по­доц­на, ка­ко сту­дент, ка­ко уред­ник на прог­ра­ма­та на Ра­дио Скоп­је и ав­тор на број­ни еми­сии. Тој на­по­ред­но со ре­дов­на­та ра­бо­та со­ра­бо­ту­ва­ше со мно­гу ком­по­зи­то­ри на за­бав­ни ме­ло­дии пи­шу­вај­ќи им тек­сто­ви. Го­ле­ма е број­ка­та на тие ком­по­зи­то­ри, ду­ри и пре­ку 50. Ме­ѓу нив се и ими­ња­та на Дра­ган Ѓа­ко­нов­ски - Шпа­то, Алек­сан­дар Џам­ба­зов, Ди­ми­тар Ма­сев­ски, Сла­ве Ди­мит­ров, Љу­бо­мир Бран­ѓо­ли­ца, Ја­не Ко­џо­ба­ши­ја и дру­ги.






Бла­гој Сте­фа­нов­ски - Бла­гој­че (пр­ви­от од ле­во) со Сла­ве Ди­мит­ров во 1971 во сту­ди­о­то на Ра­дио Скоп­је ка­де е сни­ме­на "Чи­ја си"


Ин­те­рес­на е со­ра­бот­ка­та со Сла­ве Ди­мит­ров.
"Му­зи­ка­та за "Чи­ја си" е ком­по­ни­ра­на во те­кот на 1969 го­ди­на во Би­то­ла, а тек­стот и аран­жма­нот на му­зи­ка­та се соз­да­де­ни во Скоп­је во 1971", ве­ли Сла­ве Ди­мит­ров за сво­јот хит. "'Чи­ја си' е за прв пат јав­но об­ја­ве­на на Фес­ти­ва­лот на за­бав­ни ме­ло­дии Скоп­је 71, а е из­ве­де­на во две вер­зии, пра­ва­та во мо­ја во­кал­на ин­тер­пре­та­ци­ја а вто­ра­та во во­кал­на ин­тер­пре­та­ци­ја на Кру­нос­лав Ки­ќо Сла­би­нац, ка­де бе­ше наг­ра­де­на со вто­ра наг­ра­да на пуб­ли­ка­та", рас­ка­жу­ва Сла­ве.
Сла­ве на­пи­шал ком­по­зи­ци­ја, но без име. Таа сто­е­ла во фи­о­ка две го­ди­ни. Еден ден Сла­ве му ја от­сви­рил на Бла­гој­че и тој се за­фа­ќа да на­пи­ше текст. Би­деј­ќи би­ла без­и­ме­на, тре­ба­ло да се нај­де клу­чот, да се от­кри­јат тај­ни­те на но­ти­те. И Бла­гој­че ја по­чувс­тву­вал со­др­жи­на­та ко­ја го но­се­ла пра­ша­ње­то: "Чи­ја си?" По­тоа ве­ќе би­ло по­лес­но да го сос­та­ви тек­стот. Тој текст лег­нал на но­ти­те, та­ка што ста­на­ло не­воз­мож­но таа ме­ло­ди­ја да има друг текст. На тој на­чин ме­ло­ди­ја­та и тек­стот ста­на­ле не­раз­дел­ни: ни­ти ме­ло­ди­ја­та мо­же­ла да жи­вее са­ма, ни­ту тек­стот да прет­ста­ву­ва сам неш­то осо­бе­но. Но за­ед­но, ка­ко не­ко­ја ле­гу­ра, пес­на­та на­ре­че­на "Чи­ја си" прет­ста­ву­ва­ла еле­мент со сил­на спе­ци­фич­на те­жи­на.
Неј­зи­на­та пра­из­вед­ба на Скоп­ски­от фес­ти­вал во 1971 го­ди­на во ис­пол­не­ние на Сла­ве Ди­мит­ров е наг­ра­де­на, но не од струч­но­то жи­ри, ту­ку од пуб­ли­ка­та. Жи­ри­то по­ка­жа­ло му­зич­ки дал­то­ни­зам. От­то­гаш "Чи­ја си" ста­ну­ва хит. Се ис­пол­ну­ва и во дру­ги аран­жма­ни, но пра­из­вед­ба­та си ос­та­ну­ва нај­вер­на и на фор­ма­та и на со­др­жи­на­та.
Чи­нам де­ка во оваа пес­на има неш­то што пот­се­ту­ва на "Бо­ле­ро" од Мо­рис Ра­вел - тра­ги­ка, на ед­на слат­ка за­мо­ре­ност ко­ја пот­се­ту­ва на поз­на­та­та пес­на од Бла­же Ко­не­ски "Уба­ви­но, ти ме за­мо­ру­ваш ве­ќе", а уш­те по­ве­ќе по чувс­тво­то на тај­но­ви­тост, за­гат­ли­вост, как­ва што ја има во поз­на­ти­от пор­трет на "Мо­на Ли­за" од Да Вин­чи. Таа дис­крет­на нас­мев­ка е веч­но не­од­гат­ли­ва. "Чи­ја си" е му­зич­ко-тек­стов­на ком­по­зи­ци­ја бо­га­та со сво­јот ко­ло­рит, топ­ли то­но­ви, а сре­де тоа и де­вој­ка­та, не­вид­ли­ва, со сво­ја­та уба­ви­на, дол­ги­те ко­си, ко­ја не да­ва од­го­вор на мно­гу пра­ша­ња: чи­ја е, кој ги га­ли неј­зи­ни­те ко­си, ка­ко $ е име­то? Сe ос­та­ну­ва тај­на, веч­на. Тоа ја пра­ви пес­на­та по­себ­на, пре­диз­вик­ли­ва, пос­то­ја­но да се пее, сви­ри, слу­ша.
Тој пре­диз­вик трае ве­ќе ре­чи­си че­ти­ри­е­сет го­ди­ни. Че­ти­ри ге­не­ра­ции ја но­сат во се­бе, а и дру­ги­те кои на­и­ду­ва­ат. Пос­то­ја­но ја ак­ту­е­ли­зи­ра­ат и таа про­дол­жу­ва да жи­вее и на­та­му. "Чи­ја си" ве­ќе не е са­мо евер­грин, ту­ку, под сил­на­та им­пре­си­ја на ме­ло­ди­ја­та а и тек­стот, од пред де­це­нии, таа се пре­то­чи во драм­ски текст, на ав­то­рот Са­шо На­сев. Тој текст, од пре­ми­е­ра­та на 09.02.1999 го­ди­на на сце­на­та на Драм­ски те­а­тар, за са­мо пр­ви­те се­дум ме­се­ци е из­ве­ден 50 па­ти, се­ко­гаш пред рас­про­да­ден са­лон. Во таа пи­е­са "Чи­ја си" се пее од Игор Џам­ба­зов, се­дум па­ти. А, тој, сед­ми­от пат, со кој и за­вр­шу­ва прет­ста­ва­та, е сил­но тра­ги­чен. Во "МИ - АН-ова­та" ен­цик­ло­пе­ди­ја пес­на­та "Чи­ја си" е прог­ла­се­на за Пес­на на ве­кот (два­е­сет­ти­от) во 1999 го­ди­на. Мо­же­би, еден ден, ќе се ро­ди и опе­ра или ба­лет. За­ви­си ко­го ќе го фа­ти епи­де­ми­ја­та на нос­тал­ги­ја.
На ав­то­рот на тек­стот на "Чи­ја си" - Бла­го­ја Сте­фа­нов­ски, од 1971 го­ди­на па се до 1993 го­ди­на, на си­те скоп­ски фес­ти­ва­ли, наг­ра­ду­ва­ни му се си­те тек­сто­ви, без ис­клу­чок. Има на­пи­ша­но пре­ку 600 тек­сто­ви, од кои 210 се во фо­но­те­ка­та на МРТВ и се пуш­та­ат во ете­рот. За жал, Бла­гој­че ве­ќе не е ме­ѓу жи­ви­те но ос­та­ну­ва­ат не­го­ви­те де­ла.
"Чи­ја си" и на­та­му тра­га по сво­и­те од­го­во­ри. Мо­же­би да­ма­та - уба­ви­ца­та, се­пак ќе про­го­во­ри. Но, еден од­го­вор ка­ко да се слу­ша: "Чи­ја си? - На тој сум, ко­го јас го љу­бам".

Ристо Ќортошев , весник Вест 2009 г.



Славе Димитров Чија си Lyrics

Има еден дом сред жолто лисје
стан е тој во сите мисли
покрив тој е твој и кошмар тој е мој
редок миг пред куќен праг
скриен поглед толку драг, ко бој

Секој ден си ти под иста стреа
гулабец во лет во воздух смеа
Ладна како лед па бујна како цвет
стојам долго долго јас
гледам чудно и без глас ко нем

реф:
Чија си, на кого радост ти му носиш
ѕвезда си, во некој облак како плам
чија си, и кој ти гали долги коси
свет си мој, а ниту име не ти знам

Има еден ден што не се зори
скриен е тој во сказни гори
мора да си ти од небо еден дел
еден допир толку мал
еден бакнеж сосем мал, а врел

publicitet.mk


abvedit петак, 8. новембар 2019.
Football Against The Enemy – Simon Kuper





Simon Kuper traveled across the world and explored the impact of politics on football for this book. We tell you Football Against The Enemy is a must buy.


“They say in Brazil, even the smallest village has a church and a football field – well, not always a church, but certainly a football field.”

It’s hard to argue with this quote, in so much that football is, at its essence, a simple game. Nothing can be easier to grasp than people chasing a ball and shooting it into the net to win; or to provide such a space, even if there aren’t actual nets at both ends and only goalposts or even two sticks to mark the territory enclosing the goal. What isn’t simple are the people. And not just on the field, which is inhabited by just 22, but the millions across the globe who are affected by it every day. Simon Kuper, self-declared footballing anthropologist and the author of the road trip that is Football Against the Enemy, is living proof. His life spans multiple countries, not least having been born in Africa and sent off to live with the ‘cultured’ Europeans. And that’s why his journey to discover the heart beating inside every follower of the beautiful game is so revealing. It’s as much a study of man as it is of the sport.

Simon starts off with his beloved Europe, heading deep into central Europe’s tense climate just years after the dissolution of the Warsaw Pact and USSR, where political turmoil is sweeping the nations and the people in them.



Over the last century, two great wars and several smaller ones have seen countries broken up and eternally set against each other. Kuper sees how football ties into this with historically motivated selections of teams, as well as support by the crowds. Through interviews and frank discussions with individuals across these countries, he realises the animosity Slovakia has for the Hungarians – with the President comparing the latter with ruffians at a European match between the clubs of two nations. He sees how the refusal of Estonia to allow Russian immigrants to even be considered for the national team despite better quality shows the fracture that has formed through Stalin’s oppressive regime. Football victories matter little when there are more serious underpinnings to the choices made that led to the wins. As Martin Reim, one of the stars of the Estonian side pointed out, “There are so few Estonian players – maybe it is to encourage young Estonians to play football?” and then, maybe reflecting on the many games in which his penetrative passes were squandered by his team-mates, he finishes by saying,


“It is true that maybe there are Russian players who could do better now.”

But not all nations desire to separate the umbilical cord that binds them to their fellow footballers. In an interesting turn of the situation, while Catalonia cheers on every newly-formed nation, they are content to stay put by only basking in regional pride. There is no need or motivation to leave Spain; too much uncertainty or change is a bad thing for them – though in recent times that sentiment has changed, whether by the 2014 referendum or the increasing pro-Catalonia stirrings in this state.

However, whether divided or united, it largely comes down to other forms of currency for football-crazy nations. Clubs are not just political, but also monetary machines. In Ukraine, the president lives off food coupons while the players drive around in Mercedes. Kiev could be a part of a nation suffering from the agony of want, whereas Dynamo their premier club is anything but – fashioned into a well-oiled machine through one of the first ever specialised and scientific training regimens when under the tenure of Valeriy Lobanovskiy.


“Science has made Dynamo the club of the USSR. In fact, the entire club team masqueraded as the national side at the 1976 Olympics to win bronze. If it hadn’t been for the referees, we would have won gold!”

– Anatoly Zelentsov

Money changing hands is also important for cash-strapped nations in more ways than one – transfers are used as economic tools of progression. It isn’t a reach to believe that impoverished clubs are highly dependent on emerging starlets to bankroll them by attracting the attention of Western teams. This all leads into an idolatry of the west. London is seen as the height of progressive power, which is at odds with the inferiority complex felt by the English themselves. This gets brought to the forefront especially with Margaret Thatcher, who got removed from power because she was unable to showcase the signs of strength Paul Gascoigne could – that of an Englishman rising from the back alleys of poverty to take on the rich continentals. Whether he won or lost wasn’t the question, it was the fight that made him so dear to the people. As the author admits, post-war Britain can be seen in the eyes of a tearful Gazza walking off the pitch during the 1990 World Cup semi-final even as England lose.England’s Paul Gascoigne wipes tears away after defeat by West Germany in Turin

In the dark underbelly of football, corruption is rampant. People justify their bribes and match-fixing to Kuper as being a universal action that cancels out and makes the world a fair place. Positions of power were to be made permanent, the status quo had to prevail. Not only in the expanses of Europe, but even in the deep hearts of South America and Africa – this disease was global in nature. This partly explains why Africa, a football nation considered flowing in talent (natural suppleness as claimed by journalists, though Kuper begs to differ – they practiced, we did too), doesn’t perform up to expectations. It is Kuper’s next stop and subject of analysis, and Roger Milla becomes an excellent lens to view the challenges inherent in the continent – as racism and political manoeuvring stifles the game. A match between two fierce and beloved clubs can only occur in the President’s presence – and is used as a platform to curry popular opinion. Who can hate a man who ensures the game goes on?

Financial struggles also plague the African nations – many of its players go unpaid as they prepare for the World Cup. The managers start paying out of their own pocket, and when that becomes scant – it falls on the already burdened taxpayers. Football remains beloved, but the people involved less so. Milla though prefers to look at the bright side and stresses on the simplicity of the game – it’s a great leveller. A small nation can take on a superpower and come up triumphant.

There is another factor involved when it comes to performing on a global stage, and that is identity. And what better way to showcase a cultural persona to the world than a patent style of football? Kuper shows his interest in this as well – how exactly playing styles came about. Italians are methodical defenders; an interview with Helenio Herrera reveals the emergence of the Catenaccio evolving through his teachings. The style encourages more structured training programs, man to man marking and eccentric motivational meetings. As Herrera says,


“I throw the ball to a player. When I ask why we will win, he must yell we’ll win because we want to! We must have it! Ah ah ah!”

In Brazil, the folklore of the Malandros brings up the essence of Brazilian football as not a game, but a dance with trickery at its heart. This was seen when the British outlawed black people from playing football in a clear echo of South African apartheid, but the Brazilians powdered themselves white and continued to play.

However, Kuper realises from these talks that every style has a generational ending sometimes – football abhors rigidity. Herrera complains that Italians became dull and defensive, instead of solid and exciting which was how he structured them to be, while Pele gets called an old bitter man for calling Lothar Matthaus the only one playing like a Brazilian at the 1990 world cup – as Brazil abandons their role of footballing artists with an Italian manager at the helm. Though to their credit, the Dutch people didn’t accept Bobby Robson imposing a dictatorial regime on their beloved PSV; the man who refused to learn anything new was shown the door despite two years of brilliance. The notion that ‘artists may win you games, but soldiers always will’ failed to gain currency with the fun loving public, even as Brazil turned on the manager when the losses piled up. A nation’s heartbeat is the way its footballing team plays, and for Brazil particularly, players abandoning the spirit of the country are seen as traitors. Although, winning always helps.Argentina coach Cesar Luis Menotti staring down dictator, General Videla.

No country’s rulers know this better than Argentina. President Menen makes time out of his schedule for a game with Bobby Charlton’s Olympic bid team, but can’t find any space for the foreign secretary of England; he leads his own team onto the field to play. Letting off coaches with rape charges because ‘they are very good’ and using the barrabravas as a hit squad to ensure his team won – it’s all in a day’s work for the President. While across the pond, Silvio Berlusconi buys a football club, becomes its chairman and coins the name of his political party after a popular Italian football chant. Politics and power go hand in hand – and who’s more powerful than someone with the love of football in his heart? There are other factors to consider as well sometimes – as an intriguing display of power is shown in the Old Firm rivalry, with religion rearing its controversial head sometime back. But the ‘Protestant’ Rangers against ‘Catholic’ Celtic agenda has died down over the years after both began accepting players of the opposite faith into their ranks, even though it was mostly because of political agendas. Voters aren’t exactly that easy to segregate by religion – it would be destructive for any politician to do so!

As the global event that was the 1994 World Cup drew nearer, Kuper investigated USA, the centre of all the hullabaloo. As a nation, it is still one that refers to football as soccer – keeping the sport as a thing of amusement rather than passion. The sport is still slowly clawing its way into the hearts of the people. One of the better impacts of this late transition has been the gender equality afforded to the players. For the other countries though, in awe of the United States in political forums, the World Cup represents the perfect platform to show that superpowers can be taken down – what better place than in their own backyard? And that is the central idea of the book: That football is, even after almost 150 years of inception, still growing and evolving alongside the people that explore the game. For some, it is a means to fight when they can’t fight elsewhere. For others, a power-play. While for most of us, it is something to follow with bated breath as the daily lives and struggles become insignificant when the roar of millions reverberates around the stadium – cheering and mocking every pass, every tackle, every run, every goal.A supporters of Young Boys of Bern lights a flare during during a Champions League Group Play-off first leg football match against Tottenham Hotspur on August 17, 2010, at the Stade de Suisse, in Bern.(Photo credit FABRICE COFFRINI/AFP/Getty Images)

Kuper leaves it up to us to determine whether football has actually improved lives even as, in his own flawed human way, he tends to provide biased arguments as to who he sees as being the heroes and villains of the game. But just like most of us, he is just a spectator to something massive in nature. And he understands that. In every interview, you can see the pain he is going through to explain why people react the way they do to the game. The game is simple, the people are not. A million hearts have a million reasons.

This book manages to show that in a vivid and humane way of imperfection. It might not be a critical magnum opus that has proper answers and explanations to questions at the heart of the game, but a journey of someone familiar – Kuper is a football fan just like us. Picking up this book, you will understand the depth of the game and how it can be futile to explain away in a simple way why it rouses such complicated passionate sensibilities in people. The journey is the destination sometimes – and some questions have no answers.


The author leaves us with one small amusing and, at the same time, heart-breaking statement. The USA has repeatedly tried to intervene to ensure the Haiti junta remove the dictatorial hold over their own country – but as one general says frankly, they have no time to negotiate. What is more important? The USA strikes of everyday or a global event that happens every four years?


Yes, as Bill Shankly once famously said, football isn’t a matter of life or death. It is infinitely much much more serious than that.

footballparadise.com

abvedit
ИЗЛЕЗЕ ПОСТХУМНО ОБЈАВЕНАТА АВТОБИОГРАФИЈА НА ПРИНС

ПРИНС

Четири дена пред смртта од случајно предозирање со лекови, Роџер Нелсон, или уметникот познат како Принс, му се јавил на авторот кому му нарачал да ја напише автобиографијата, Дан Пипенбринг, за да му каже дека се чувствува добро. Во тој период медиумите известувале дека авион во кој летал музичарот бил принуден да се приземји затоа што му се слошило. Двајцата се договориле за средба на која требало да ги дискутираат деталите околу мемоарот на кој заеднички работеле последните три месеци.
На 21 април, Пипенбринг, како и остатокот од светот, бил затекнат од вестите дека Принс бил најден мртов. Излегло дека неговата автобиографија е последниот голем проект, кој за жал не успеал да го заврши.
Книгата сега, три години по неговата смрт, излегува на германски и на англиски. Насловот е одбран од самиот Принс, како асоцијација на рок баладата на неговиот албум „Прпл рејн“. Пипернбринг, кој го запознал Принс во 2016 кога бил 29-годишен уредник на познатото книжевно списание The Paris Review, не сакал да објави нешто „колку да се рече“, само за да заработи од смртта на својот славен субјект, туку да му ја оддаде потребната почит, и книгата да одговара на првичните идеи кои тој ги имал. Со месеци истражувал по оставштината на Принс и нашол куп нешта од неговото детство - новчаникот на татко му, студентската книшка, цртежи, стихови за песни и фотографии. За жал не и нешто што личело на дневник.
Книгата е поделена на четири поглавја, а во воведот долг скоро 50 страници авторот зборува за своите бројни средби со шармантниот и самокритичниот музичар, и шокот кога дознал за неговата смрт. Следат повеќе од 50 страници напишани од самиот Принс, вклучувајќи ги и неговите први спомени и чувства за неговите родители. Првиот бакнеж го добил од некоја петгодишна Лаура, а од хероите најмногу го сакал Супермен. Пишува и за караниците помеѓу неговите родители што довеле до нивниот развод, како и за првиот настап на школо, не како музичар туку танчар-степер.
Следат тинејџерските години кои ги поминал во подрумско студио на негов пријател слушајќи ги Би-би Кинг, Џејмс Браун, Арета Фленклин, и запишувајќи ги нивните стихови. Подоцна почнал да пишува и свои, и да го користи сопствениот глас како еден од многуте инструменти кои ги совладал во меѓувреме. Кога прв пат се слушнал на радио, Принс вели дека не се препознал. Па сепак, славата дошла бргу, и кариерата му тргнала угоре кога имал само 19 години.
Во книгата се набројуваат голем број снимки, композиции и настани од богатата кариера на музичарот. Што се однесува до односот кон неговите колеги, само мал број заслужувале да бидат во категоријата „алфа“ заедно со него - Лени Кравиц, Мајкл Џексон и Биојнсе. Се грозел од поп пејачи од типот на Кети Пери и Ед Ширан, а кога зборувал со Пипенбринг за состојбата на дискографската индустрија, рекол: „Мајмуни и примати можат да продаваат музика“.
И покрај она што изгледа како арогантност,  пет минути претходно да стане изводливо“. Според авторот мотивот да напише мемоар била врзана за фактот дека старее и дека треба нешто да остави како наследство освен музиката. За многумина оваа автобиографија пополнува некои празнини во она што претходно се знаело за Принс. За најголемите фанови сепак мистеријата за овој уметник се уште живее.

abvedit четвртак, 31. октобар 2019.
Книга на Калина Малеска „Мојот непријател Итар Пејо“

Новата книга на Калина Малеска „Мојот непријател Итар Пејо“ во издание на ИЛИ-ИЛИ излезе од печат неодамна, со што таа стана ново име во семејството на одлични домашни автори кои оваа издавачка куќа ги издава во изминатите десет години.
Се работи за третата збирка раскази на Малеска, или вкупно 139-та книга во прозната едиција ПРОаЗА на ИЛИ-ИЛИ. Илустрацијата на корицата е на Марија Смилевска, дизајнот на brigada.mk, а книгата веќе од денеска, освен во книжарницата ИЛИ-ИЛИ, може да се најде и во останатите скопски книжарници.
Калина Малеска е македонска писателка, професорка по книжевност и книжевна критичарка. Ги напишала следниве дела:
Збирки раскази: Недоразбирања, 1998; и Именување на инсектот, 2008.
Романи: Бруно и боите, 2006; и Призраци со срмени нишки, 2014.
Драма: Случка меѓу настани, 2010.
Книжевна теорија и критика: Transformation of the Discourse of Power in Literature, 2016.
За книгата, книжевната критичарка Оливера Ќорвезироска напиша:
„ Ништо веќе по „Мојот непријател Итар Пејо“ на Калина Малеска нема да биде како што беше со нејзините раскази, но и со приказните на Итар Пејо, зашто, кога и да ги слушнеме – ќе знаеме дека еден фиктивен книжевен лик со заборавено име стои како глас и зад неа, но и зад Пејо, како негова заумна мисла, како сенка и како идеја за општа правда и праведност. Како осовременета книжевна вистина за фолклорното наследство.







Оваа одлична раскажувачка јас-точка на измислен лик сопoстaвен на Итар Пејо, целосно ги освојува читателските симпатии и на распнатото јаже помеѓу измислениот лик и неговиот „непријател“ – фолклорниот херој, еквилибристички вешто го движи исписот на новата можна книжевна вистина. Или тајна… “. /крај/со/ст

abvedit
Seo Services